De polyvagaaltheorie

Wat bepaalt hoe mensen op elkaar reageren? Is hun gedrag cultureel bepaald (aangeleerd) of is het een neurobiologisch proces dat is geprogrammeerd in het DNA van onze soort? Volgens de polyvagaaltheorie, ontwikkeld door Stephen Porges, zijn bij zoogdieren – met name bij primaten – hersenstructuren ontstaan die zowel het sociale als het defensieve gedrag reguleren. Als resultaat van dit fylogenetische proces stelt het menselijke autonome zenuwstelsel ons in staat emoties uit te drukken, te communiceren, de eigen fysieke en gedragstoestand te beïnvloeden en veilige en ondersteunende relaties op te bouwen en te onderhouden.

Porges is ’s werelds meest toonaangevende expert op het gebied van de relatie tussen het autonome zenuwstelsel en sociaal gedrag. Zijn polyvagaaltheorie is door therapeuten en artsen over de hele wereld overgenomen en heeft gezorgd voor interessante nieuwe inzichten in de manier waarop ons autonome zenuwstelsel onbewust sociale betrokkenheid, vertrouwen en intimiteit reguleert. Deze theorie stelt onderzoekers en therapeuten in staat om gedrag te analyseren op basis van biologische condities, en nieuwe inzichten te verwerven in hoe interventies mensen met sociale, psychiatrische en gedragsstoornissen, zoals angst, depressie, trauma en autisme, kunnen helpen.

In dit boek wordt een compilatie gepresenteerd van Porges’ decennialange onderzoek, weergegeven in wetenschappelijke artikelen.

‘De Polyvagaaltheorie is een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in de evolutie, de menselijke ontwikkeling en het functioneren van het sociale brein. Ik moedig je aan om in dit boek met dr. Porges op ontdekkingsreis te gaan, omdat hij zijn uitgebreide kennis van de hersenen, ons lichaam en onze intermenselijke emotionele verbinding deelt op een manier die je begrip van en waardering voor zowel ons sociale als innerlijke zelf zullen verdiepen.’
– Louis Cozolino

‘De polyvagaaltheorie van emotie heeft een belangrijke invloed gehad op onze mogelijkheden om mishandelde of misbruikte kinderen en getraumatiseerde volwassenen adequaat te behandelen.’
– Bessel van der Kolk